ساقی مراجام بنوشان پرازشراب
تابسپری مرا سوی وادی التهاب
ازدیده خون فشانم ودل رارهاکنم
درجای جای وادی مستی واضطراب
فارغ زدرد عالم وآدم شوم دمی
برخویشتن نظرکنم ولطف بی حساب
درجسم خود بجنبم وشوری به پاکنم
تاجرعه ای بنوشم ازاین جام آفتاب
ازکوچه های سرد غروبم گذرکنم
دل رابه صبح سپارم و آفتاب

بده ساقی از آن ساغر که جان راسربه سرسوزد

غمش پروانه دل راسراسر بال وپر سوزد

خلاصی بخشد این تن را زبار معصیت کاری

بیفتد شعله اش کون ومکان را خشک وتر سوزد