آغازیدن غم هایم
از وقتی بود که
رد برف را
بر سیاهه ی گوشه
ترنه ات دیدم/
وپی بردم
به
هنگامه ی
فراموشی رمزها
اشتباهی کوچه ها/
هنگام سکوت
قناری درقفس
هنگام نوشتن،
بجای حرف/
وتو
تنها مرا در میان
ستونی از
کلمات
ردیف
واژه
جمله
و لغتها
دربند کشیدی/
و
بگردنم آویختی غل تعهد
تا بجای
قول
حرف
دکلمه
آواز
و سخن
از عشق
تنها برایت شعر بگویم
بر مزار حال نزار/
از تراوشات ذهن
یار صمیمی،
وبوی دل انگیز عطر  نسیمی/
در غربت ازل
غزل غزل
وتنها برایت
بنویسم
بند ب بند
تا پایان محکومیتم
آنگاه
شاید بگشایی
در قفس را
وآزاد کنی
از بند
عاشق ت را
تا چشمانم را بشویم دیگر بار
بر جوی سرشت بهشت
با تبسمی
به نظاره بنشینم
شاید وقتی دیگر
که قرار عاشقی مان
را
دیگر نه از خاطر ببریم
ونه  دل ببریم
دلبری را/
ذهن در تلاطم است
رویاهای خواستن را
درفصل نوشیدن
قحط محبت
درکسوت آینه
هر کس که سری بلند کند
سربلند شد
در بلندای  سکوت ضرب آهنگی
در پس پس لرزه های این عشق
چه دلواپسیی حاکم است/
چه حکم می کنی،
بچینم
یک دسته ستاره  از آسمان ،
یا دسته ای   خوشه ازگندم دشتزار
ویا یک سبد سیب سرخ از باغ همین حوالی
که بوی تند تعفن تشکیک ها را از سرمان بیرون کند
این عطر دل انگیز میان کوچه باغ های خیال
و بیانگیزد در مشام جان وسودای دل
فرتوری ‌از تو در خیالم
که تنها اوست
آرامشم
در

شکیب فصل تنهایی دل